ဓမၼဒူတျမန္မာဗုဒၶဘာသာေက်ာင္း

ဘဝအတြက္ဘာသာ၊ ဘာသာအတြက္ဘဝ

ကံထြန္းသစ္

ေအာက္တုိဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၂

ကိုယ္ သည္ေဆာင္းပါးကိုေရးေနခ်ိန္မွာ  “ဆရာေတာ္ ဒီအေရးမွာ တပည့္ေတာ္တို႔ တခုခုလုပ္ရမယ္” ဟု မခ်ိတင္ကဲဆိုလာသူက ဘတ္ဖဲ လိုးၿမိဳ႕ေရာက္ေနသည့္ ညီေမာင္ “အရွင္မ႑လ” ပင္။
ငယ္သူတို႔ရင္ဝယ္ မီဒီယာေတြကတဆင့္ မီးတို႔ကူးေပလိမ့္၊ အပူတို႔ ဟပ္ေပလိမ့္။ ကိုယ္သည္ပင္ နယူးေယာက္ရိွ “သာသနာ့ဥေသ်ာင္” က ဥကၠဌေထရ္ကို သေဘာထားထုတ္ျပန္ဖို႔ ၾကားစမွာပင္ ေလွ်ာက္ၾကားခဲ႔ၿပီေလ။
အမိေျမ၊ ရခိုင္ေဒသက ၿငိမ္းေလၿပီးစမီးသည္လည္း ငယ္သူတို႔ရင္ဝယ္ ျပန္လည္ႏိုးေကာင္းေနေပလိမ့္။ ထိုအေၾကာင္းသည္ ႏွလံုးသြင္းၿမဲ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းကို ေျခာက္ေသြ႔ေကာင္း ေျခာက္ေသြ႔သြားေစေပလိမ့္။
ညီေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္တို႔ သီတင္းသံုးရာ ေက်ာင္းဝိဟာတို႔ မီးရိွဳ႕ခံရသတဲ့၊ ကိုးကြယ္ရာ အဖျမတ္စြာ၏ ကိုယ္စားေတာ္ရုပ္ထုရုပ္ပြားတို႔သည္လည္း မီးသင့္ခံေတာ္မူၾကရသတဲ့။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာ၊ သံုးရာခန္႔ရိွ ေက်ာင္းဗိမာန္အေမြအႏွစ္ အေဆာက္အဦတို႔သည္လည္း ဆံုးရံွဳးရၿပီတဲ့။
သာသနာရိပ္၊ ဘာသာရိပ္၌ ၿငိမ္ဆိတ္စြာေမြ႔ေလွ်ာ္တတ္သည့္ မိသားစုတို႔ခမ်ာလည္း အိုးမဲ့ အိမ္ကင္း ျဖစ္ၾကရၿပီ။ ဆာရီဝတ္ႏွင့္ မ်က္ရည္သုတ္ကာ သနစ္စံုကိုေျပာျပေနေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတို႔၏ သတင္း ဓာတ္ပံုေတြကလည္း ျမင္သူတိုင္းစာနာစရာ။
“ဘေႏ ၱ”
ကၽြမ္းဝင္ေသာ ပါဠိေဝါဟာရျဖင့္ေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ ခ်ာကနဲလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အစိမ္းႏုေရာင္ ဆာရီ ဝတ္သည့္  အမ်ိဳးသမီးကို လက္အုပ္ခ်ီလွ်က္သားေတြ႔ရသည္။ သမီးပ်ိဳႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသား တဦးကိုပါ ေတြ႔ရ၍ မိသားစုဟုခန္႔မွန္းမိသည္။ အားလံုးက ခင္မင္ႏွစ္လိုစြာ အၿပံဳးျဖင့္စကားဆိုၾကသည္။ ကိုယ္လာရာႏွင့္ ကိုယ္ေနရာျပည္နယ္ကိုေမးကာ သူတို႔သည္လည္း ဘဂၤလားေဒ႔ရွ္ကျဖစ္၍ ယခု သည္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ႀကီးမွာ အေျခက်ခဲ့ၿပီတဲ့။  “ဘေႏၱ”ခ်င္း ခြန္းဆင့္ကာစကားေတြဆိုရင္း လူေတြ ဥဒဟိုသြားလာေနသည့္ ဘေရာ့ဒ္ေဝးလမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။
မဟတၱန္ရပ္ကြက္ၾကီးရိွ ခန္႔ၿငားေသာရံုးႀကီးတခုေရွ႕မွ နားေနခံုတန္းေလးမွာထိုင္ရင္း ေငးက်န္ခဲ့သည္။ ဘာသာတရားဟာ မထင္မွတ္ သည့္ေနရာမွာ မမွတ္ထင္သည့္သူေတြႏွင့္ တသားတည္းျဖစ္သြားေစခဲ့ပါလား၊ ကိုယ့္အသြင္ကိုျမင္ရံုႏွင့္ သူတို႔ရင္ဟာ ….. အေတြးမဆံုး။ ေကာ့စ္ဘဇားႏွင့္ ရာမူး ပန္းဝါေဒသဆီသို႔ အာရံုေရာက္သြားသည္။
အင္း … သူတို႔မ်ိဳးသူတို႔ေဆြေတြလည္း မီးသင့္ေဘးေဝးတန္ေကာင္းပါရဲ႕။ ေဝးပါေစ … ေဝးၾကပါေစ …။
မီးေတာက္တို႔ အၾကြင္းမရိွၿငိမ္းပါေစ၊ ထိုမိီးတို႔လာရာ အာဃာတအတြင္းမီးတို႔သည္လည္း ၿငိမ္းပါေစ၊ ၿငိႇမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။
ဟူး … ဘာျဖစ္လို႔မ်ား သူရို႕တေတြ ခုလိုလုပ္ရက္ၾကပါလိမ့္၊ လုပ္ရဲၾကပါလိမ့္၊ သူတပါးလည္းဒုကၡေရာက္၊ ကိုယ္လည္းဆင္းရဲမကင္း၊ ခုဆို ဥပေဒက သူတို႔ကို အေရးယူၿပီး လူေပါင္းရာခ်ီဖမ္းထားၿပီတဲ့။
အေၾကာင္းကိုရွာၾကည့္ေတာ့… “Facebook” ကစသည့္ျပႆနာ။ ပံုေလးတပံုကစတဲ့မီးေပါ့။ မေရွးမေႏွာင္းက “လစ္ဗ်ား” မွာေတာက္ သည့္မီးက ပိုႀကီးခဲ့သည္။ မျဖစ္ေကာင္းသည့္ သံရံုုးကိုပင္ျပာက်ေစခဲ့၊ သံအမတ္ႏွင့္ ဝန္ထမ္းေတြပင္ က်ဆံုးၾကရ၊ ေနာက္ၿပီး… ကူးစက္ ေလာင္ေတာက္သြားလိုက္တာ၊ အေရွ႕အလည္ပိုင္းမွသည္   ယံုၾကည္သက္ဝင္သူတို႔နယ္ပယ္ဧရိယာအႏွ႔ံ။
ထိုသည္လည္း Online ကစသည့္မီးပင္၊ Youtube မွာ တမန္ေတာ္မိုဟာမက္ကို သေရာ္ထားသည့္ ရုပ္ရွင္တကားေၾကာင့္တဲ့။ ထူူးဆန္းတာက ရိုက္ကူးသူက အေမရိကန္မဟုတ္၊ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံဖြားတဲ့။ ဒီလူကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုရုပ္ရွင္ကို ရိုက္ကူးရပါလိမ့္၊ သူ မယံုၾကည္လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာဘာသာက ပိုေကာင္းသည္ဟု သက္ေသထူခ်င္လို႔လား။ ဒါဆို … သူ႔သက္ေသကခိုင္၊ မခိုင္မသိရ။ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးကမူ …။
သည္ႏိုင္ငံ၏ဇာတိသားနဲ႔ ပညာတတ္ ပဝတၱိသားမွန္လွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာကို လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ရွိသလို သူတပါးဘာသာကိုလည္း ထိပါးခြင့္မရွိတာ သိၾကသည္္။ ဒီလူက ဘာလို႔မ်ား … ။
ေနာက္ၿပီး … တဘက္ကလည္း အင္တာနက္တို႔၊ Facebook လို Social Network တို႔ဆိုတာ ဘယ္သူမဆိုသံုးစြဲႏိုင္တာကို သေဘာေပါက္ၿပီး ေၾကာင္းက်ိဳးက် ေခ်ပထုတ္လႊင့္ႏိုင္ပါလွ်က္ႏွင့္ ခုေတာ့ အမွန္ကအမွားျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘက္ေရာက္အစြန္းႏွင့္ ဟိုဘက္ေရာက္အစြန္းတို႔ ထိခတ္ၾကျခင္းသာ၊ အင္း … အစြန္းအစြန္းခ်င္းထိၾက၊ ခိုက္ၾကသည္က မေထာင္းသာေပမင့္၊ ၾကားကမဆိုင္သူေတြမွာ မဆီေလွ်ာ္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ လက္သည္းဆိတ္ေတာ့ လက္ထိပ္က နာခ်င္ခ်င္။
ေတြးၾကည့္လွ်င္ ကိုယ္တို႔ဘာသာဝင္ေတြက အနာခံအေလွ်ာ့ေပးခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ။ ဘာမင္ဟန္ ေတာင္တန္းက မတ္ရပ္ရုပ္ပြားေတာ္ႀကီးေတြ၊ မိလိႏၵႏွင့္ အရွင္နာဂသိန္တို႔ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ေနရာဟာ … ခု အာဖဂန္ေခၚသည့္ေနရာေပါ့၊ ေရွ႕ကတိုင္းႀကီး ဆယ့္ေျခာက္တိုင္းမွာပါသည့္ ဝဂၤတိုင္းဆိုတာ … ေနာက္ၿပီး တကၠသီလာ … ဗုဒိုေဘာေဓာ … စသည့္ … စသည့္ …. ဖတ္မွတ္ခဲ့သည့္ဝါက်ေတြ … စကားေတြသည္ ျပတ္ထင္ ပဲ့တင္လာၾကျပန္သည္။
ကိုယ္တို႔ဘာသာဝင္ေတြက အဖျမတ္စြာ၏ အဆံုးအမကလြဲလွ်င္ ဘယ္အရာကိုမွ် ျမဲတယ္မထင္တတ္သူေတြ၊ ဒါေၾကာင့္ အရာရာကို ခြင့္လႊတ္သည္းခံတတ္ၾကျခင္းျဖစ္မည္ထင့္၊ လက္တုံ႔ျပန္မည္ဆို ျပန္ခ်င္စရာေတြ အမ်ားႀကီး၊ လစ္ဗ်ား အေရးမတိုင္မွီမွာ သီရိလကၤာက ျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္၊ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသားဓာတ္ပံုဆရာေတြ ရိုက္ကူးခဲ့ၾကသည့္ပံုက ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ေတြ တဆူႏွင့္တဆူ နမ္းရွဳပ္ေနဟန္တဲ့၊ ရာဂညစ္ေၾကး ကိေလသာ ကင္းေဝးမွဳကို ေရြးမွ်မသိဆိုးဝါးႏိုင္သူေတြ၏ စိတ္ကူးစိတ္ရူးက ငိုအားသန္ခက္၊ ရယ္အားသန္ခက္ရ။
ဒါတင္မက Youtube က မိုဟာမက္ရုပ္ရွင္လိုပင္ ဗုဒၶျမတ္စြာကိုသေရာ္ထားေသာရုပ္ရွင္တကားထုတ္လႊင့္ၾက ေသးသည္။ TV Channel တခုက ပံုမွန္ထုတ္လႊင့္ေနသတဲ့။ အကဲဆတ္သည့္ဘာသာဝင္ေတြဆို ဘာခံလိမ့္မလဲ။ တို႔ဘာသာဝင္ေတြကေတာ့ ေပ်ာ့ညံ့တာလား … အင္အားခ်ည့္နဲ႔တာလား … မသိလိုက္ၾကလို႔လား …။
တကယ္ေတာ့ ထိုထင္ေၾကးေတြ တခုမွ မဟုတ္ႏိုင္၊ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သည္သို႔ ဗုဒၶ၏ ရင္ရိပ္ဝယ္ ၿငိမ္ဆိတ္သူမ်ားပင္။ “ ကိုယ္ျပဳသည့္ကံ ကိုယ့္ဆီျပန္ ကိုယ္သာခံရမည္ “ ဆိုသည့္ ကမၼနိယာမႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကသည္။ “ အျပစ္ကင္းစြာ ၊ နိပၸရာဓ၊ ေဒါသမဲ့ျငား၊ သူျမတ္မ်ားအား၊ ျပစ္မွားထံုထ၊ မိုးေပၚလကို၊ စိတ္ကျငဴစူ၊ ပစ္ေသာျမဴသည္၊ ပစ္သူသို႔သာ၊ က်ေရာက္လာသို႔ …” ဆိုသည့္တရားႏွင့္အညီ မျပစ္မွားသင့္သူကို ျပစ္မွားလွ်င္၊ မိုးေပၚက လကို တံေတြးႏွင့္ေထြး၊ ဖံုႏွင့္ပက္သူသို႔၊ ကိုယ့္မွာသာ ညစ္ေပရသည္ကို နားလည္ထားႏွင့္ၾကသူမ်ားမို႔ပင္။
ထို႔ျပင္ “ သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း၊ တပည့္မေကာင္း ဆရာ့ေခါင္း “ ဆိုသည့္ “ ယဥ္ေက်းမွဳထံုး၊ ေစာင့္ထိန္းမွဳစံ “ တို႔ကလည္း ကိုယ္တို႔ဝန္းက်င္မွာ ၾကြယ္ပိုးၾကြယ္ဝ ရွိခဲ့ၾကသည္မဟုတ္လား။
ဒါတြင္မက … ပစၥဳပၸန္မွာလည္းၿငိမ္းခ်မ္း၊ သံသရာလညး္ မပူပင္ရေအာင္၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရ့ဲျခင္း ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္တတ္ေအာင္ အဖျမတ္စြာ၏ သင္ၾကားမွဳေတြကလည္း နာယူလို႔မကုန္၊ ႏွလံုးသြင္းလို႔မဆံုး။
တေန႔ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေနာက္ပါသာဝကေတြႏွင့္ ေဒသစာရီ ခရီးရွည္ၾကြေတာ္မူရာ အယူတပါးရိွသည့္ သုပၸိယပရပိုဇ္က ဘုရားကိုကဲ့ရ့ဲ၊ တရားကိုရွဳတ္ခ်၊ သံဃာကိုျပစ္တင္ၿပီး တပည့္ ျဗဟၼဒတၳလုလင္ကေတာ့ ဘုရားကိုခ်ီးမြမ္း၊ တရားကိုခ်ီးက်ဴး၊ သံဃာကို ဂုဏ္ညၽႊန္းနဲ႔ ဆရာတပည့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္ကာ လိုက္ၾကသတဲ့။ သည္အေၾကာင္း ရဟန္းေတြက ျမတ္စြာဘုရားကိုေလွ်ာက္ၾကေတာ့ “ ခ်စ္သားတို႔ … တဦးတေယာက္က ငါဘုရားကိုျဖစ္ေစ၊ ငါ၏တရားကိုျဖစ္ေစ၊ ငါ၏တပည့္သား သံဃာကိုျဖစ္ေစ ကဲ့ရ့ဲ သၿဂႋဳလ္ ျပစ္တင္ဆိုလာအံ့၊ ထိုဆိုျခင္းေၾကာင့္ သင္တို႔အမ်က္မထြက္ရာ၊ အမ်က္ထြက္ေနျခင္းေၾကာင့္ သူဆိုေသာစကား မွန္သလား၊ မွားသလား သင္တို႔မွာမေဝခြဲႏိုင္၊ ဆံုးရံွဳးရ၏။
နည္းတူပင္ … တစံုတေယာက္က ငါဘုရားကိုျဖစ္ေစ၊ တရားကိုျဖစ္ေစ၊ သံဃာကိုျဖစ္ေစ ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုလာအံ့။ ထိုဆိုျခင္းေၾကာင့္လည္း သင္တို႔ဝမ္းေျမာက္မေနရာ၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ေနျခင္းျဖင့္ သူဆိုလာေသာစကား အမွန္အမွားကို မေဝခြဲႏိုင္၊ ကိုယ့္မွာသာဆံုးရွံဳးၾက ရာသည္။ မွန္လွ်င္ … ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ သင့္စကားမွန္ေပသည္၊ မွားလွ်င္ ထိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ သင့္စကား မွားသည္ဟုသာ ေၾကာင္းက်ိဳးျပ တုန္႔ျပန္ၾကရာ၏ … တဲ့။
ဒီဃနိကာယ္လာ ျမတ္ဗုဒၶ၏စကားေတာ္က ရင္မွာပဲ့တင္ထပ္လာျပန္သည္။ ျဖန္းကနဲ ေမြးညင္းတို႔ ထသြားရသည္။ ေအာ္ … သည္ႏွယ္ အႏွစ္ဓမၼေတြကို အရေတာ္လိုက္ပေလ၊ အေဟာသုချဖစ္ရပေလ၊ သည္လို ပုဂၢိဳလ္ျမတ္၏ဓမၼ၌ အသက္ထက္ဆံုးေပ်ာ္ဝင္ရျခင္းသည္ ဘဝအဓိပၸါယ္ရွိလိုက္ပေလ၊ ဖာသာၾကည္ႏူးေနမိသည္။
သည္ဘာသာကို အေမြအႏွစ္အျဖစ္ ေပးခဲ့ေသာ ကိုယ့္မိ၊ ကိုယ့္ဖ၊ ကိုယ့္ဘုိး၊ ကိုယ့္ဘြားတို႔ကိုလည္း လွမ္း၍ ေက်းဇူးဆိုေနမိသည္။
ထိုထို … အသီးသီးတို႔သည္လည္း ယံုၾကည္ရာရာ ဘာသာရိပ္၌ ကိုယ္တို႔ႏွယ္ ေမြ႕ေလွ်ာ္ ၿငိမ္းေအးၾကပါေစ။
သို႔ႏွယ္ ေက်နပ္ျခင္း၊ ဘဝင္က်ျခင္းအလ်င္ေတြ၌ ေမ်ာေနစဥ္ … ရင္၌ ပုစာၦတစ္ခု ရုတ္ခ်ည္းေပၚလာသည္ …၊
ဘဝအတြက္ ဘာသာတရားလား၊
ဘာသာအတြက္ ဘဝလား …။